Wypłata wynagrodzenia za godziny nadliczbowe – wyrok SN

W wyroku z dnia 4 września 2019 r. (II PK 172/18) Sąd Najwyższy odniósł się do kwestii roszczeń dotyczących wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych w sposób korzystny dla pracodawców, poprzez doprecyzowanie zakresu spoczywającego na pracowniku obowiązku wykazania, iż doszło do wykonywania pracy w godzinach nadliczbowych.

Sprawa dotyczyła pracownika wykonującego obowiązki w formie telepracy w systemie zadaniowym, który żądał wypłaty wynagrodzenia za pracę w nadgodzinach, ponieważ czasochłonność wykonanych zadań wynosiła jego zdaniem ponad 12 godzin dziennie. Sądy obu instancji jak i SN nie przychyliły się jednak do jego żądań.  

SN stwierdził, że to pracownik powinien udowodnić lub wykazać z wysokim  prawdopodobieństwem,  że:

– pracował we  wskazanych  dniach pracy lub dniach wolnych od pracy,

– pracował w interesie i co najmniej za dorozumianą akceptacją pracodawcy, 

– pracował w  konkretnej i weryfikowalnej liczbie godzin nadliczbowych.

Sąd podkreślił także, że okoliczność że pracownik wykonywał pracę systemie zadaniowym nie zwalnia go z obowiązku udowodnienia konkretnej liczby przepracowanych nadgodzin, za które dochodzi spornego wynagrodzenia.

Powyższy wyrok wydany został na kanwie specyficznego stanu faktycznego, jednak nie można wykluczyć, iż uwagi dotyczące ustalania nadgodzin z czasem uzyskają walor uniwersalnych. W związku z powyższym zalecamy, by stosować przejrzyste metody polecania pracy w nadgodzinach – nie tylko w stosunku do osób pracujących w systemie zadaniowym – przewidujących każdorazową akceptację pracodawcy, aby mieć kontrolę nad ich czasem pracy i nie dopuszczać do niepotrzebnych procesów sądowych.